Het is al een aantal maanden geleden dat ik iets heb geplaatst op mijn blog. Dit had voor mij verschillende redenen. Op dit moment is het weer rustiger in mijn hoofd en begint de inspiratie ook weer terug te komen. Toch wil ik jullie even mee nemen in mijn leven van de afgelopen maanden.

Het begon allemaal op 2 mei van dit jaar, de verjaardag van mijn oma. Gezellig met de hele familie naar opa en oma om daar gezamenlijk te gaan eten en de verjaardag van oma te vieren. Ik was al een tijdje niet bij hun geweest en hoorde al van mijn moeder dat het wat slecht ging met opa. Eenmaal aangekomen merkte ik dat opa niet meer was wie hij normaal was. Daar zat hij dan op de bank, zijn handen om zijn hoofd zich af vragend hoe moet het nou verder. Opa was erg verward en daar schrok ik enorm van. Opa wilde maar niet naar de huisarts gaan want het lag toch allemaal aan zijn oog, die moest binnenkort geopereerd worden. Ik en ook mijn moeder en zusje hadden al lang door dat het daar niet aan lag en met veel pijn en moeite hebben we opa zo ver gekregen om naar de huisarts te gaan. Maar ondertussen was opa zo snel achteruit gegaan dat hij niet eens meer naar boven kon gaan om te slapen. Het deed mij enorm veel pijn om hem zo te zien, mijn favoriete opa was nu ineens afhankelijk en niet meer zichzelf. De volgende dag werd hij opgenomen in het ziekenhuis en daar kreeg hij diverse onderzoeken. Het zag er niet goed uit en al snel werd bekend dat opa zijn hoofd helemaal vol zat met de K. Hij kreeg een paardenmiddel en leefde toen weer helemaal op, mocht weer terug naar huis maar had volgens de dokters geen 3 maand meer. Gelukkig mocht hij naar huis en opa was daar zelf ook erg blij mee. Thuiszorg kwam hem elke dag helpen en vrienden, familie en buren kwamen dagelijks ben hem op bezoek.

Op het moment dat mijn opa in het ziekenhuis lag, kreeg ik ook het onheilspellende bericht dat mijn oma van de andere kant van de familie in huis was gevonden. Ze was ernstig ziek en werd naar hetzelfde ziekenhuis gebracht als mijn opa. Op zaterdag kwam ik lang aan de ene kant van de hal naar oma en aan de andere kant lag opa. Ik schrok heel erg toen ik mijn oma zag, ze was helemaal geel en enorm mager. De dokters hadden vastgesteld dat ze ook K had maar dan in haar lever, oma had volgens de dokters ook geen 3 maand meer. Oma kon niet meer naar huis maar werd naar een rusthuis gebracht. Een mooie grote kamer waar ze werd verzorgt tot het einde. Ik ben er een paar keer geweest en gelukkig herkende ze mij elke keer. Het was heel raar dat mijn oma daar lag in een vreemde kamer. Op een vrijdagochtend werd ik vroeg wakker gebeld door mijn moeder. Oma was de nacht ingeslapen.

Een week later was de crematie en ik wilde graag iets spreken voor oma:

Lieve Oma,

We zijn op het punt gekomen dat ik afscheid moet nemen. Gelukkig heb ik de vele leuke herinneringen nog om aan terug te denken. Maar voornamelijk de tijd vanaf mijn 12e levensjaar. Op dat moment begon ik ook echt te realiseren wat het leven is en hoe de wereld in elkaar zit. Ik weet nog dat ik met mijn rapport na schooltijd langs kwam, het was de eerste keer dat ik alleen zonder papa en mama op visite kwam. Je deed de deur open en zei hallo, je had niet gelijk door dat ik voor je stond maar nog geen seconde later herkende jij mij. Vanaf dat moment kwam ik vaker even alleen op visite.

De verhuizing naar de Limfjord was een groot gebeuren en ik hielp mee waar ik kon. Je was enorm blij dat ik de schuur helemaal had geverfd want dan lag het er niet zo kil meer bij. Daarna kwam snel de tijd dat ik mijn eigen baan kreeg, met een middag pauze van wel anderhalf huur. In de pauze kwam ik dan snel naar je toe gefietst zodat we gezellig met zijn allen samen konden eten. Je vond het erg leuk om te koken en jouw ossenstaartsoep was mijn favoriet. Ik werkte toen nog bij de bakker en je kreeg van mij elke week vers brood, het maakte niet uit dat ik later bij een andere bakker ging werken de bestelling bleef gewoon staan.

Wat erg grappig en toevallig was de tijd dat ik mijn eerste vriendjes mee naar huis nam. Ik weet het nog goed ik was zenuwachtig thuis in Bierum en mijn eerste vriendje zat op de bank, papa en mama waren nog niet thuis maar heel toevallig kwam jij samen met opa langs. Jullie kwamen achterom en ik zei tegen die jongen shit mijn opa en oma, die weten nog van niks. Dus eenmaal binnen kwamen ze er al snel achter dat ik een kameraad op visite had. Meer dan dat is er nooit besproken, er werd geen naam aan gegeven en er werd niet anders naar mij gedaan. Ik kwam alleen altijd met mijn kameraad op visite.

De tijd dat ik uit huis ging heb je samen met opa veel geholpen. Jullie kwam elke week gezellig langs en namen dan iets mee dat wel bij mij in huis zou passen. Je zei dat ik maar snel moest langs komen want jullie hadden genoeg spullen voor mij. En dat was ook zo want toen ik bij jullie op visite kwam had ik bijna mijn hele inboedel compleet. Je had zelfs op zolder nog een servies set staan die ik daarna nog wel 10 jaar heb gebruikt.

Er zijn nog wel tientallen verhalen te vertellen maar die hou ik nu even voor mijzelf.

Lieve Oma, het is nu echt tijd om gedag te zeggen.

Rust zacht. X

 

Het was de eerste keer dat ik sprak op een crematie maar ondanks dat ging het mij goed af. Helaas wist ik dat ik het komende jaar nog eens moest spreken voor mijn opa want ook die ging snel achteruit.

Een week later kreeg ik een berichtje van mijn moeder, opa had de nacht ervoor medicatie gekregen en sliep nu eindelijk, maar wilde niet meer wakker worden. Ik kreeg er een raar gevoel bij en besloot die ochtend gelijk van het werk weg te gaan en naar opa te rijden. Ik kwam bij het huis van mijn opa en oma en mijn oom was ook net al aangekomen. Binnen lag opa te slapen, hij was erg benauwd en maakte veel geluid. Daar zat ik dan samen met oma op de bank en opa werd steeds rustiger. We keken elkaar aan en opa werd erg stil, heel erg stil. Opa sliep rustig in en onze tranen rolden over onze wangen. Oma belde mijn moeder want die was even snel weg, helaas was ze niet op tijd terug en bij de woorden van mijn oma dat opa er niet meer was brak ik. Huilend ben ik naar boven gegaan en heb ik mijn vriendje gebeld. Opa was niet meer.

De begrafenis kwam al snel en ook voor Opa had ik een mooie afscheidsbrief geschreven.

Lieve Opa,

Het is tijd voor afscheid, niet voor even maar voor altijd. Gelukkig hebben wij de herinneringen nog. Want samen hebben wij heel veel beleeft.

Weet je nog die tijd op het schildmeer. Waar we altijd samen gingen bootje varen. Meestal vaarde ik alleen, maar als jij mee ging deden we een rondje om het meer. Of met de grote boot, door de sluis over het water naar een ander meer. Ik weet nog dat we samen met oma de boot naar de haven gingen varen voor het nieuwe seizoen. Je liet mij voor het eerst zelf varen met de grote boot. Ik kreeg instructies en je stond aan mijn zij. Wat mooi was dat opa. Of die keer dat het fout ging bij de sluis. De wind had de boot te pakken en bam toen zaten we tegen de paal. Ik dacht nu wordt je boos, maar dat gebeurde niet en we gingen gewoon weer door. Nog geen week later had je de boot alweer klaar. Van de beschadigde plek was al niks meer te zien.

Ook herinner ik mij heel erg goed dat je altijd dol bent geweest op nieuwe snufjes. Ja voor jouw leeftijd was je al heel modern. In de boot had je de radio van de politie altijd aan. Zo was jij op de hoogte van alles dat er in de buurt gebeurde. Of de sensor voor achter de boot, waarop je kon zien waar de vissen zwemmen. Zelf klussen daarin was je ook een ster. Tafeltjes, hekjes, plankjes en noem maar op. Als het nodig was dan maakte jij het zelf.

Opa je was ook altijd heel muzikaal. Op je keyboard speelde je graag muziek. Dat vond ik heel erg mooi. Eens op mijn verjaardag kreeg ik ook een keyboard en leerde jij mij spelen. Dat was samen altijd veel plezier. Even later ben ik daar weer van afgehaakt. En speel ik bijna geen vader Jakob meer.

Na school of na het werk kwam ik veel bij jou en oma langs. Dan nam ik wat lekkers mee en smulde we met zijn allen. Ik was vaak bij jullie en had heel veel plezier. Het was bij jullie altijd warm thuis komen. Het maakte niet uit wat er was, welkom was ik altijd.

Opa nu je er niet meer bent heb ik veel verdriet. Het ging de laatste maanden zo enorm snel. Gelukkig blijven de herinneringen. Het is nu echt tijd voor afscheid. Lieve Opa, Rust zacht!

 

Na de dienst kwamen de dragers binnen, samen met oma en de rest van de familie liepen we achter hun aan. Het was een mooie stralende dag en daar in het zonnetje op de begraafplaats nam ik voor de laatste keer afscheid.

De dagen daarna waren leeg en onwennig, ik zat ook nog eens midden in een verhuizing en omdat de zomer er aankwam had ik ook geen tijd meer om vrij te nemen. Hierdoor ben ik alleen maar doorgegaan zonder echt tot rust te komen en de afgelopen tijd te verwerken. Mijn inspiratie was weg en ik voelde mij leeg. Maar langzaam, heel langzaam komt het weer terug en ben ik er weer klaar voor om verder te gaan.

Vandaag heb ik weer mijn eerste blog weer geschreven, ook al kwam er wel een traan bij kijken ik ben nu weer klaar om verder te gaan.

Groetjes Jeroen

Categorieën: Dagelijks Leven

0 reacties

Geef een reactie